ทริปนี้ของผมเกิดขึ้นโดยกระทันหันครับ เพราะอยู่ดีๆ ก็เกิดรู้สึกอย่างออกไปทริปนอนต่างจังหวัดเพื่อหลีกหนีความวุ่นวายและพักผ่อนสุดสัปดาห์สัก 2 วันโดยที่ไม่ต้องลางาน ซึ่งด้วยความฉุกละหุกและเวลาที่มีไม่มากทำให้มองหาทริปที่สามารถขับรถไปเองได้จากกรุงเทพ และด้วยโจทย์ที่ว่า “อยากหาความสงบ” การไปเมืองที่ “ป๊อปปูล่า” หรือไม่ไกลจากตัวเมืองมากนั้นคงจะไม่ตอบโจทย์ จึงลองเปิดแผนที่ดูแล้วก็ไปสะดุดตากับเมืองที่อยู่สุดเขตตะวันตกของประเทศไทยติดกับประเทศเมียนมาร์อย่าง “สังขละบุรี” เข้าให้ ว่าแล้วจึงไม่รอช้าจองโรงแรมอย่างเร่งด่วนเพียง 1 วันล่วงหน้าและเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าสะพายออกไปเยือนดินแดนสามวัฒนธรรมกัน !

This trip of mine happened suddenly, because I felt the need to get away and relax for a weekend trip to a different province without having to take time off from work. Due to my restless nature and limited time, I searched for a trip that I could drive to from Bangkok and fit the theme of “finding peace.” A popular city or one that was not far from the city probably wouldn’t have fulfilled this goal, so I opened up a map and stumbled upon a city located on the western border of Thailand next to Myanmar called “Sangkhlaburi.” Without hesitation, I quickly booked a hotel one day in advance and packed my bags to explore The land of three cultures.

วันที่ 1 (Day – 1)

เช้าวันเสาร์ผมออกเดินทางจากกรุงเทพตั้งแต่หกโมงครึ่ง โดยวางแผนในใจไว้ว่าอยากให้ถึงสังขละบุรีก่อนช่วงเย็นเพื่อไปเดินเล่นสะพานมอญและถนนคนเดินสังขละบุรี ซึ่งผมลองอ่านรีวิวของคนที่เคยไปและเช็คจาก Google Map แล้วน่าจะใช้เวลาขับรถประมาณ 6 ชั่วโมง ระยะทางประมาณ 350 กิโลเมตรประกอบกับผมเผื่อเวลาพักกินข้าวบ้างและไม่คุ้นเส้นทางเลยตั้งไว้ว่า 7 ชั่วโมงน่าจะถึง โดยการเดินทางนั้นใช้เส้นทางถนนบรมราชชนนีผ่านจังหวัดนครปฐม แล้วเลี้ยวเข้าอำเภอบ้านโป่งมุ่งหน้าอำเภอเมืองกาญจนบุรี จากนั้นเลี้ยวไปทางอำเภอไทรโยคและวิ่งตรงจนถึงทางแยกก่อนเข้าอำเภอทองผาภูมิก็เลี้ยวขวาไปสังขละบุรี (ช่วงจากทางแยกอำเภอทองผาภูมิไปสังขละบุรีนั้นเป็นทางวิ่งขึ้นลงเขาและโค้งเยอะใช้ความเร็วได้จำกัด แต่เป็นทางลาดยางหมดขับไม่ยากเท่าไหร่)

On Saturday morning, I set out from Bangkok at 6:30 am with a plan to arrive in Sangkhlaburi before evening to explore the Mon Bridge and the Walking Street. After reading reviews from people who had been there and checking Google Maps, I estimated that the drive would take about 6 hours, covering a distance of approximately 350 kilometers. I allowed for some time to take breaks and not being familiar with the route, I estimated that it would take around 7 hours.

To get there, I took the route along the Borommaratchachonnani Expressway through Nakhon Pathom province, then turned onto the road leading to Ban Pong district and headed towards Mueang Kanchanaburi district. From there, I turned onto the road leading to Sai Yok district and drove straight until I reached the intersection before Thong Pha Phum district. I then turned right towards Sangkhlaburi. Note that the road from the intersection to Sangkhlaburi is hilly, with many curves and limited speed, but it’s not difficult to drive on.

ตอนออกจากกรุงเทพจนถึงเมืองกาญจนบุรีรู้สึกว่าบนถนนรถค่อนข้างเยอะและขับเร็วไม่ค่อยได้ อาจจะเป็นเพราะตรงกับวันหยุดคนเลยออกเที่ยวต่างจังหวัดเยอะ ในใจตอนนั้นก็เริ่มรู้สึกคิดไปแล้วว่าคนที่สังขละบุรีน่าจะเยอะแน่ๆ จะกลายเป็นว่าได้เที่ยวแบบคึกคักแทนที่จะปลีกวิเวก 🙂 แต่พอวิ่งผ่านน้ำตกไทรโยคไปแล้วรถก็เริ่มโล่ง จนถึงแยกทองผาภูมิและเลี้ยวขึ้นเขามุ่งหน้าเข้าสังขละบุรีก็จำนวนรถลดลงจนบางตา คงจะเพราะสังขละบุรีอยู่ค่อนข้างไกล การจะเที่ยวแค่ 1 คืนคงไม่ค่อยมีใครทำ และเมื่อถึงสังขละบุรีก็รู้สึกได้ถึงความเงียบสงบ เพราะคนไม่ได้เยอะอย่างที่คิดไว้เลย ซึ่งอาจจะเป็นเพราะโควิด-19 ด้วยที่ทำให้นักท่องเที่ยวน้อยลงไป แต่ก็ถือว่าแลกกับความสงบที่ผมตั้งใจไว้แต่แรก สิริรวมแล้วใช้เวลาขับรถรวมเวลาพักด้วยทั้งสิ้น 7 ชั่วโมงเศษ ผมมาถึงสังขละบุรีประมาณสักบ่ายสามเกือบสี่โมง ก็เช็คอินเอาของไว้ที่โรงแรม โดยผมจองโรงแรมชื่อ Mountain View House – Sangkhlaburi เป็นโรงแรมที่ตั้งอยู่บนเนินเขาห่างจากตัวอำเภอเพียง 3 กิโลเมตร บรรยากาศเงียบสงบ เหมาะแก่การพักผ่อนมาก โดยเมื่อเช็คอินแล้วพี่เจ้าของโรงแรมก็แนะนำว่าเก็บของแล้วพักผ่อนสักครู่สักช่วงห้าโมงครึ่งแดดเริ่มสงบแล้วก็ไปเทียวสะพานมอญและในเมืองจะได้บรรยากาศมาก และแนะนำว่าวันรุ่งขึ้นให้ตื่นเช้าสักตีห้าครึ่งออกไปใส่บาตรที่ย่านสะพานมอญสัมผัสหมอกยามเช้า เพราะถึงแม้ช่วงนี้จะเข้าหน้าร้อนแล้วแต่อุณหภูมิตอนเช้ายัง 18 องศาอยู่และเย็นสบายมาก

As I left Bangkok and arrived in Kanchanaburi, I felt that there were a lot of cars on the road and they were driving fast. This might be because it was a holiday and many people were traveling to other provinces. At that moment, I started to think that there would be a lot of people in Sangkhla Buri, and it would be crowded. But after passing Sai Yok Waterfall, the traffic started to ease, and when I turned onto the road to Sangkhla Buri, the number of cars decreased significantly, perhaps because Sangkhla Buri is quite far away, and not many people go there for just one night. When I arrived in Sangkhla Buri, I felt the tranquility as there were not as many people as I thought, which may be due to COVID-19, resulting in fewer tourists. However, it was exactly what I wanted. It took me about 7 hours to drive from Bangkok, including breaks. I arrived in Sangkhla Buri around 3:30 pm and checked in at Mountain View House, which is located on a hill about 3 kilometers from the district. The atmosphere was quiet and perfect for relaxation. After check-in, the hotel owner recommended that I store my belongings and take a short break before going to Mon Bridge and exploring the town, which has a great atmosphere. They also suggested that I wake up early and go to offer alms at the Mon Bridge in the morning to experience the misty morning, even though it’s getting hotter during the day, with morning temperatures still around 18 degrees Celsius.

เมื่อพักผ่อนล้างหน้าล้างตาแล้วสักประมาณห้าโมงเย็นก็ออกไปเที่ยวในตัวอำเภอสังขละบุรีกัน โดยจุดหมายแรกที่ไปก็คือ “สะพานมอญ (สะพานอุตตมานุสรณ์)” ที่เป็นไฮไลท์ของอำเภอนี้ ใครมาสังขละบุรีแล้วไม่ได้มาสะพานมอญก็เรียกได้ว่า “มาไม่ถึง” สังขละบุรี สะพานมอญนี้เป็นสะพานไม้ที่ยาวที่สุดเป็นอันดับสองของโลกและยาวที่สุดในประเทศไทย มีความยาวรวม 850 เมตรพาดข้ามแม่น้ำซองกาเลีย สร้างขึ้นตั้งแต่ปี พ.ศ. 2529 หรือกว่า 35 ปีมาแล้วโดยหลวงพ่ออุตตมะ เจ้าอาวาสวัดวังก์วิเวการามเพื่อใช้เป็นเส้นทางสัญจรของชาวไทยและชาวมอญ บรรยากาศยามเย็นของที่นี่คึกคักมากทั้งนักท่องเที่ยวที่เดินทางมาถ่ายรูปสะพานไม้สุดคลาสสิคและชาวบ้านที่นำสินค้าพื้นเมืองมาขายทั้งสองฝั่ง แต่ก็ยังคงความขลังของการอยู่ร่วมกันทั้งชาวไทย ขาวมอญและชาวกะเหรี่ยงได้อย่างกลมกลืน

After refreshing, I went out to explore the district of Sangkhla Buri at around 5 pm. My first destination was the “Mon Bridge (Uttamanusorn Bridge),” which is the highlight of this district. Anyone who visits Sangkhla Buri but doesn’t go to the Mon Bridge can be said to have missed out on something. The Mon Bridge is the second longest wooden bridge in the world and the longest in Thailand, spanning 850 meters across the Songaria River. It was built in 1986, 35 years ago, by Luang Phor Uttama, the abbot of Wat Wang Wiwekaram, to serve as a traffic route for Thai and Mon people. The evening atmosphere here is bustling with both tourists taking classic photos of the wooden bridge and locals selling local products on both sides. However, the sense of togetherness among Thai, Mon, and Karen people still remains strong.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

หลังจากที่ผมเดินเล่นพร้อมถ่ายรูปสะพานมอญยามเย็นไป-กลับหนึ่งรอบรวมระยะทางกว่า 1.70 กิโลเมตรแล้ว พอตะวันเริ่มตกดินก็ขอไปหาของกินอร่อยๆ ที่ถนนคนเดินสังขละบุรีกัน โดยถนนคนเดินตั้งอยู่ใจกลางอำเภอใกล้กับตลาดสด เป็นถนนคนเดินสายสั้นๆ ที่เต็มไปด้วยอาหารท้องถิ่นทั้งหมู่จุ่มไม้ละบาท ขนมจีนน้ำยาหยวกกล้วยมอญ เมี่ยงคำ ฯลฯ เดินไป ซื้อไป กินไป จนอิ่มตอนไหนก็ไม่รู้ แต่ที่รู้คือกินไปเยอะมาก (กินตั้งแต่ก่อนตะวันตกดินจนตะวันลับขอบฟ้าแล้วของกินยังอยู่คามือเลย)

After strolling and taking pictures at the famous Mon Bridge for about 1.7 kilometers, when the sun began to set, I went to find some delicious food at the walking street of Sangkhla Buri. The walking street is located in the heart of the district, near the fresh market. It is a short street filled with local food, such as pork on a stick, Mon-style fresh noodle, Miang kham, and more. I walked, bought, and ate until I was completely full, losing track of time. But one thing I knew for sure was that I ate a lot (from before sunset until after dark, I still had food in my hand).

.

หลังจากที่ท้องอิ่มแล้วตอนนั้นทุ่มครึ่งเห็นจะได้ ก็มีแม่ค้าบอกว่าวันนี้เป็นวันพระใหญ่ที่เจดีย์พุทธคยาในวัดวังก์วิเวการามมีงานกลางคืนเปิดให้ชาวบ้านเข้าไปสวดมนต์และทำกิจกรรมทางศาสนากัน ว่าแล้วก็ขอลองไปชมความสวยงามยามค่ำคืนของเจดีย์พุทธคยาสักหน่อย โดยวัดนั้นอยู่ไม่ไกลจากโรงแรมเท่าไหร่ใช้เวลาขับรถไปจากถนนคนเดินประมาณ 15 นาทีเท่านั้นแต่เป็นทางขึ้นเขาต้องระวังหน่อย เจดีย์พุทธคยานี้มีเทพทันใจให้สักการะขอพรด้วย และขอบอกว่ายามค่ำคืนและมีการประดับไฟที่เจดีย์นี้แล้วนั้นเป็นบรรยากาศที่งดงามมาก

After I had filled my stomach, I felt like taking a nap, but a street vendor told me that it was a big Buddhist holiday at Wat Wang Wiwekaram and there was a nighttime event for locals to come pray and participate in religious activities. So, I decided to go and see the beauty of the temple at night. The temple was not far from the hotel, it took about 15 minutes by car from the walking street, but we had to be careful driving up the hill. This Buddhist temple had Bo Bo Gyi to pray and I asked for blessings. I must say that the atmosphere at the temple at night with all the lights was very beautiful.

.

.

จากนั้นประมาณสักสองทุ่มครึ่งผมก็รู้สึกว่าอาหารเริ่มย่อยและก็รู้สึกอยากจะพักผ่อนขึ้นมาทันใด ก็ขอกลับไปโรงแรมเพื่อพักผ่อนและอาบน้ำให้ร่างกายสดชื่นสักหน่อย (ทริปนี้กะจะมาพักผ่อนนิ 555+) ซึ่งหลังจากอาบน้ำก็ได้ใช้เวลานั่งเล่นที่ระเบียงห้องพร้อมอากาศเย็นๆ เงียบๆ บนหุบเขาอันสงบ รู้สึกได้เลยว่า “ได้ยินแม้กระทั่งเสียงหัวใจตัวเองเต้นและเสียงลมหายใจของเราเอง” แค่ความว่างเปล่าในใจก็สามารถทำให้เราสุขได้แล้ว และผมก็จำไม่ได้ว่าเข้านอนไปตอนไหนเพราะบรรยากาศอันเงียบสงบมันทำให้เราทำอะไรแบบไม่รู้เวลาเลยจริงๆ

Around 8:30pm, I felt my food had settled and I wanted to take a break. So, I returned to the hotel to rest and freshen up with a quick shower to invigorate my body a little bit (this trip was all about relaxation, haha). After showering, I spent some time lounging on the balcony, enjoying the cool and serene mountain air. I felt as if I could hear my own heartbeat and the sound of my own breath. It’s amazing how simply being alone with your thoughts can bring happiness. I can’t even remember when I went to bed because the peaceful atmosphere made me lose track of time.

วันที่ 2 (Day – 2)

จากที่เมื่อวานตั้งใจไว้ว่าจะตื่นแต่เช้าเพื่อออกไปตักบาตรที่สะพานมอญ โดยผมได้สั่งเตรียมอาหารและของตักบาตรสำหรับพระ 9 รูปไว้ตั้งแต่เมื่อวานเย็นตอนไปเที่ยวสะพานมอญแล้ว โดยจะมีคนมาถามเราตั้งแต่ตอนจอดรถเลย ค่าอาหารและของตักบาตรสำหรับพระเก้ารูปอยู่ที่ 300 บาท และเช้าวันนี้ประมาณก่อนหกโมงทางคนที่เราสั่งอาหารไว้ก็โทรมาบอกว่าพระกำลังออกบิณฑบาตรแล้วเราสามารถไปได้เลย ตอนนั้นผมก็กำลังจะสตาร์ทออกไปแล้ว ไปถึงก็ไปรับอาหารที่เราสั่งไว้และรอพระที่บริเวณนั้นได้เลย หรือจะถือข้ามไปใส่บาตรพระฝั่งมอญก็ได้ตามสะดวก การใส่บาตรครั้งนี้มันทำให้ผมนึกไปว่า “ผมใส่บาตรครั้งสุดท้ายในชีวิตเมื่อไหร่กันแน่” เพราะมันนานมากจนจำไม่ได้ ชีวิตที่เราใช้เวลาอยู่ในเมืองมานับสิบปี กว่าจะเลิกงานกลับบ้านก็มืดค่ำ ตื่นมาก็ตะวันโด่งและก็ต้องรีบออกไปทำงานแล้ว ไม่เคยคิดถึงเรื่องพวกนี้เลย ทั้งที่เราเป็นชาวพุทธ แต่ไม่เคยได้ใกล้ชิดกับศาสนาเลย มองมันเป็นเรื่องไกลตัวมาตลอด การตักบาตรในครั้งนี้จึงเป็นเหมือนการเคาะประตูสมองของผมอีกครั้งว่า การรู้จัก “ให้” สิ่งเหล่านี้มันก็นำมาซึ่งความสุขได้ ทำให้เรารู้จักลดความตระหนี่ลง เมื่อความตระหนี่ลดความสุขทางใจก็เข้ามาแทนที่ นี่คงจะเป็นสิ่งที่เป็น “แก่น” ของการใส่บาตร ที่เป็นการทำให้คนเราลด “ความโลภ” ลงได้

Yesterday, I had planned to wake up early to go offer food to the monks (Almsgiving) at Mon Bridge. I had prepared food and offerings for nine monks since yesterday evening when I went to visit Mon Bridge. People started asking us about the price of the food and offerings for the monks as soon as we parked the car. The cost was 300 THB (9 USD). This morning, around six o’clock, the person I ordered food from called me to say that the monks were about to receive the alms, so I could go now. At that moment, I was about to leave. When I arrived, I picked up the food I had ordered and waited for the monks in the area. I could either hold the offerings and cross over to the Mon side or leave them on our side, whichever was more convenient. This act of offering made me think, “When did I offer alms for the last time in my life?” because it has been so long that I can’t remember. I have spent ten years of our lives in the city, and by the time I finish work and go home, it’s already dark. I wake up after sunrise and have to hurry to work again. I never thought about this before, even though I’m a Buddhists, but I have never been close to religion. I always saw it as something far away. This time, offering alms was like knocking on the door of my mind once again to remind me that “giving” these things can bring happiness and reduce greed. When greed decreases, joy enters. This may be the essence of offering alms, which can help us reduce our greed.

.

.

เมื่อใส่บาตรกันแล้ว ผมก็ใช้เวลาเดินชมทำเลหมอกกลางสะพานมอญในตอนเช้าพร้อมกับหาอาหารเช้าฝั่งมอญลงท้องกัน โดยสะพานมอญในตอนเช้าที่อากาศประมาณ 18 องศาพร้อมกับสายหมอกที่ลอยผ่านตรงหน้าเรานั้นบอกได้คำเดียวว่า “งดงาม” แบบหาที่ไหนไม่ได้ในโลกนี้อีกแล้ว อีกทั้งบรรยากาศฝั่งมอญที่พุทธศาสนิกชนเรียงแถวกันใส่บาตรในตอนเช้า ทำให้เข้าใจถึงศรัทธาต่อศาสนาได้เป็นอย่างดี และการมาสะพานมอญตอนเช้าก็คงพลาดไม่ได้ที่จะลองโจ๊กมอญกับกาแฟโบราณ โดยโจ๊กของที่นี่จะคล้ายกับโจ๊กที่เรากินทั่วไป ต่างกันที่หมูสับที่ใช้จะไม่ใช่หมูปั้นก้อน แต่เป็นหมูสับรวนที่วางไว้บนหน้าของโจ๊ก อร่อยไปอีกแบบ

After I offered alms, I spent some time walking and admiring the misty landscape of the Mon bridge in the morning while looking for breakfast on the Mon side. The Mon bridge in the morning with the temperature around 18 degrees Celsius and the mist hovering in front of us was simply stunning. It was like nowhere else in the world. Moreover, the atmosphere on the Mon side, where Buddhist monks lined up to receive alms in the morning, helped me understand the devotion to religion very well. And coming to the Mon bridge in the morning, one should not miss trying the Mon-style porridge and ancient coffee. The porridge here is similar to the ordinary porridge I usually eat, but the shredded pork used is not pork-ball, but is shredded and placed on top of the porridge, making it even more delicious.

.

.

จากนั้นเมื่อเริ่มสาย (สายในที่นี้คือประมาณ 7 โมงครึ่งนะครับ ถ้าเป็นในกรุงเทพและวันหยุดแบบนี้ผมคงยังไม่ลุกจากที่นอนเป็นแน่) ก็ขอตัวกลับโรงแรมเพื่อเก็บข้าวของและเช็คเอ้าท์ออกจากโรงแรมประมาณ 8 โมงครึ่งเพื่อจะกลับเข้ากรุงเทพ แต่ก่อนจะกลับผมก็ขอไปแวะอีกแลนด์มาร์คที่สำคัญของสังขละบุรีที่ไม่ควรพลาดอย่าง “ด่านเจดีย์สามองค์” โดยอยู่ห่างจากตัวอำเภอสังขละบุรีประมาณ 25 กิโลเมตร ใช้เวลาขับรถไม่เกิน 30 นาที โดยด่านเจดีย์สามองค์นี้เป็นด่านชายแดนระหว่างไทยกับเมียนมาร์ (คนที่ศึกษาประวัติศาสตร์คงรู้จักด่านนี้เป็นอย่างดี) โดยติดกับเมืองพญาโต้นซูของเมียนมาร์ หากไม่มีเหตุการณ์โควิดและด่านเปิดเราสามารถข้ามแดนไปเที่ยวฝั่งต่างประเทศได้ แต่สิ่งที่เป็นวัตุประสงค์ของผมในวันนี้ก็คือมาเพื่อ “ชะโงก” ดูให้เห็นสถานที่แห่งนี้สักครั้งก่อนจะกลับกรุงเทพก็เท่านั้นครับ (หากมีโอกาสที่ด่านเปิดอีกรอบ…รับรองผมไม่พลาดที่จะมาที่นี่อีกเพื่อข้ามไปฝั่งเมียนมาร์แน่นอน)

After that, when the clock struck the start of the day (which was around 7:30am, if it was in Bangkok and on a day off like this, I probably wouldn’t have gotten out of bed yet), I checked out of the hotel and returned to collect my belongings at around 8:30am to head back to Bangkok. But before heading back, I made sure to stop by an important landmark in Sangkhlaburi that shouldn’t be missed – the “Three Pagodas Pass“, located about 25 kilometers from Sangkhlaburi district and taking no more than 30 minutes to drive. This checkpoint is a border crossing between Thailand and Myanmar (those who have studied history are likely familiar with this checkpoint), adjacent to the town of Payathonzu in Myanmar. If there were no Covid-19 restrictions and the checkpoint was open, we could cross the border to visit the other side. However, the purpose of my visit today was simply to “pause” and see this place before returning to Bangkok (if there is a chance that the checkpoint opens again, I guarantee that I won’t miss the opportunity to come back here and cross over to Myanmar).

.

.

.

.

ผมใช้เวลาที่ด่านเจดีย์ประวัติศาสตร์แห่งนี้ไม่นานครับ โดยเดินเล่นรอบบริเวณองค์เจดีย์ทั้งสามและตลาดชายแดนใกล้ๆ รวมถึงเก็บภาพของด่านผ่านแดนที่มองเห็นฝั่งต่างประเทศอยู่ใกล้แค่ปลายนิ้ว จากนั้นก็ขอขับรถยิงยาวกลับกรุงเทพด้วยความรู้สึกที่ถึงแม้จะเป็นทริปสั้นๆ เวลาส่วนมากหมดไปกับการเดินทาง แต่ก็รู้สึกได้พลังงานชีวิตกลับมาอีกครั้ง ได้พักผ่อนจากเรื่องวุ่นวายแม้เพียงสักเพียงครู่หนึ่งของชีวิต และได้ประสบการณ์อีกหนึ่งบทของชีวิตเก็บเข้าสู่เมมโมรี่ความทรงจำ….ถ้ามีโอกาสจะกลับมาใหม่….สังขละบุรี

I didn’t spend much time at this historical landmark, but I walked around the three stupas and the nearby border market, taking pictures of the border checkpoint that was visible from just a finger’s length away. Then I drove back to Bangkok with a sense of rejuvenation, despite the short trip mostly being spent on travel. It was a brief moment of respite from the hustle and bustle of life, and another experience added to the collection of memories to cherish. If I have the opportunity, I would love to come back……..Regards, Sangkhla Buri.

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

Written by : SHIPY SIWARIT TIASUWATTISETH

Http://www.facebook.com/shipyshipdotcom